"Heeft u dat ook wel eens? Dat je zo bezig bent met wat nog beter kan of niet goed is, dat je te weinig stil staat bij alle mooie dingen en mensen van goede wil. Terwijl je daar ook hartstikke blij mee bent.
Ik wel, en werd daar eind vorig jaar thuis nog es op gewezen: Pap, het is natuurlijk waar, er is een heleboel leed in de grote en kleine wereld, maar vergeet niet dat de meeste mensen deugen en hun goede wil tonen. Daar wil je bij horen, dat geeft hoop en energie voor de toekomst.
Nou, je zou kunnen zeggen, dat is een korte samenvatting van 5 jaar Het Hogeland. En nee, we kunnen er niet om heen: er is nog wel reden voor zorg. Veel mensen voelen zich onzeker over hun toekomst of die van hun kinderen. Meestal heel erg begrijpelijk.
Er blijft dus werk aan de winkel. Want vaak, te vaak, is een overheid eerder een belemmering dan een hulp bij het vinden van persoonlijk perspectief. Omdat wij in onze bestuurlijke wereld zo snel categorieën maken en die hanteren om vervolgens daar regels, procedures, protocollen en systemen op toe te passen. Als de menselijke maat dan weg is, is de praktische oplossing dat ook en dan verliezen we te vaak de kracht van de samenleving uit het oog. Terwijl die kracht er is. Zeker hier op Het Hogeland. Als je je ogen en oren de kost geeft, dan zie en hoor je dit.
Betrokken inwoners zoeken elkaar op en gaan samen om tafel. Om vergezichten te schetsen over de toekomst van het dorp; hun dorp. Ze zien niemand over het hoofd. De zuigeling niet. En de toekomstige hulpbehoevende oudere al evenmin.
Hogelandsters gaan om tafel in een dorpshuis dat in de benen wordt gehouden door bevlogen plaatsgenoten, jong en oud. Dat doen ze omdat ze breed beseffen dat ontmoeten, ontspannen, lief en leed delen en interesse in elkaar tonen de ruggengraat vormt van de samenleving; ónze samenleving.
Ze offeren schaarse vrije tijd op om onze plaatselijke sportheldinnen en helden in schone kleedkamers en op sportaccommodaties in de watten te leggen. Ze draaien een bardienst voor, tijdens en na trainingen en wedstrijden. Omdat ze ervan doordrongen zijn dat sport niet alleen gezond is; sport verbroedert vooral. Is een bindmiddel in ónze gemeenschap.
Dorpsgidsen leiden toeristen langs gevels die vaak een geschiedenis van tal van eeuwen ademen. Dat doen ze met ingetogen trots. Zonder de ‘snakkerd’ uit te hangen maken ze anderen deelgenoot van ons verleden en heden dat we in nuchterheid koesteren. Dat zo bepalend en richtinggevend is geweest en blijft voor ónze gemeenschap.
Zitten we bij de Afghanen en Syriërs, Eritreeërs en Soedanezen wegwijs maken in onze dorpen. Laten zien hoe het hier in de supermarkt werkt. En bij de geldautomaat. Ze leren ze fietsen en onze taal te spreken en begrijpen. Niet alleen omdat ze voor leed en ellende gevlucht zijn. Maar ook omdat zij als vanzelfsprekend onderdeel uitmaken van de samenleving; ónze samenleving. Aan Oekraïners op de vlucht voor het geweld van een nietsontziende dictator, tonen we onze betrokkenheid in woord en daad.
Liefhebbers van een dorpsfeest of festiviteit organiseren schouder aan schouder feesten, evenementen, die buitenstaanders versteld doen staan. ’Is dit nou die spreekwoordelijke Groningse nuchterheid???’ Dat doen ze niet alleen omdat ze wel van een vrolijke afleiding houden. Dat doen we met name omdat we vinden dat elkaar onbekommerd en ongedwongen ontmoeten bijdraagt aan de samenhang in de gemeenschap; ónze samenleving.
En zoveel Hogelandsters zien heel concreet wat hulpbehoevende dorpsgenoten nodig hebben. Slepen zonder morren met hun boodschappen. Gaan langs voor een praatje. Nemen ze mee voor een dagje uit. Staan ze bij en veraangenamen hun leven wat. Omdat we vinden dat ook zij een plaatsje onder een stralende zon verdienen; een plaatsje in ónze gemeenschap.
En wat dacht u van al die professionele en vrijwillige hulpverleners? Denk even aan de politie, de ambulancedienst, de brandweer, de Boa’s, de KNRM en last but not least de gemeentelijke medewerkers van beheer en onderhoud. Die elke dag en nacht weer met elkaar zorgen voor een veilig en opgeruimd Hogeland. Ja, ook in de afgelopen nieuwjaarsnacht. Tegen heug en meug en zelfs in directe en gevaarlijke confrontatie met raddraaiers uit eigen dorp…..
Dames en heren: dit is Het Hogeland en zijn de Hogelandsters in een bepaald niet complete notendop. Voor mij is de gemeenschapszin in onze gemeente, de saamhorigheid en de onderlinge warmte overweldigend. Indrukwekkend en voorbeeldig, de manier waarop we – soms scherpe tegenstellingen ten spijt – naast elkaar blijven staan; oog voor elkaar blijven houden.
Ik durf de stelling wel aan: we wonen, leven en werken in een uniek stukje Nederland. Een stukje waar we nog oog voor elkaar hebben; waar we elkaar zien staan. Waar ‘noaberschap’ nog voor de hand ligt.
Dat zijn zulke belangrijke waarden, vooral omdat de wereld om ons heen verscherpt. Mensen zoeken meer en meer de flanken op. Ook Het Hogeland ontkomt er niet aan. Ik blijf desondanks optimistisch. Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat onze gezamenlijke waarden tegenstelling zullen blijven overbruggen. Die waarden zitten diep en vormen het DNA van onze samenleving.
In het filmpje van net staan we stil bij het eerste lustrum van de gemeente Het Hogeland. Vijf jaar geleden ging die fusiegemeente uit de startblokken. Dat ging – en we erkennen het volmondig – niet zonder vallen en opstaan. Dat kan ook niet anders: vijf organisaties, elk met een eigen cultuur, omsmeden tot één vergt lange adem. Maar we zijn zeer goed op weg. De gemeente is meer en meer in staat grote, vaak complex opgaven het hoofd te bieden. Dat was in de oude constellatie nagenoeg ondenkbaar. Daarvoor ontbrak de slagkracht. Ook nu liggen er grote opgaven voor ons. Daarin blijven we investeren. In vijf jaar Het Hogeland kunnen we ook met genoegen terugzien op de nodige wapenfeiten. De Eemshaven bloeit bijvoorbeeld als nooit tevoren. (DANK VOOR JULLIE INZET GSP) Onze hoofdkernen ontwikkelen zich meer en meer tot robuuste, toekomstbestendige centra waar het voor bezoekers, winkelend publiek en ondernemers prima toeven is. (DANK ONDERNEMINGSVERENIGINGEN). Ons sociale beleid krijgt meer en meer vorm en draagt eraan bij dat we steeds meer Hogelandsters binnen de boot weten te houden en er voor hen perspectief ontstaat met de menselijke maat als uitgangspunt. (DANK SCHOLEN, VAKLAND, ONTWIKKELPLEIN EN SOCIALE TEAMS).
En ik stipte het in het filmpje van net al even aan: Na veel ploegen en ploeteren zal dit voorjaar De Tirrel in Winsum officieel worden geopend. Daarmee voegen we een voor Nederland unieke vorm van samenleven toe aan onze gemeente.
Ook in het jaar dat voor ons ligt, wachten uitdagingen en dienen kansen zich aan die we alleen samen kunnen verzilveren. In 2024 geven we verder vorm aan brede welvaart voor álle Hogelandsters.
Dat doen we op zijn Hogelands: nuchter, vastberaden, eerlijk en vooral: sámen. En dus doen we wat mij betreft niet mee aan het bestuurlijke gezelschapsspel over de vraag wie waar over gaat, maar gaan we met alle partners, onderwijs, ondernemers en overheid aan de slag. Nemen we met respect voor ieders verantwoordelijkheid het werk in uitvoering. Grensverleggend en vernieuwend. Plannen zijn er, geld is beschikbaar. Nu wij, aan het werk!
Met die oproep en fantastische uitdaging wens ik u, wens ik Het Hogeland en de Hogelandster veul hail en zegen ien ‘t nije joar. Mag ik daarop met u proosten?"